SEVDASINA YANDIĞIM HAYAT ....

Kalabalık kentler ürkütür yüreğimi
Uğultular doldurur beynimi yürüdükçe
Tüm gözlerden incinmiş bir bakış sızar istasyonlara
Kirli vagonlarda taşınan ince bir hüzün gibi
Ki hep aynı yerimi burkan

Bu yüzü kirli şehirde
Kimse kimseyi sevmiyor
Bilmiyor avuçları kar çiçeği kokan
Bir çocuğun saçlarına dokunmayı
Şiirler okumayı bir alacaşafağa

Kaç kez uçuruma ittiysem yüreğimi
Gözlerini gördüm deltalarda
Yalvaran sesini
Kırıldı kanadım kolum

Şiir cıvıltıları oysa gönül ormanımda
Yıldız ışıltıları
Uzanıp da tutamıyorum

Unutulmuş bir sokak ortasında
Düş denizlerine bırakıyorum soluğumu
Uzak bir kıyıda kalıyor ellerim
Bütün iskeleler yıkılıyor
Hiç bir gemi almıyor beni
Bir damla gözyaşı olup akıyor yüreğim avuçlarıma
Yüreğim deliboran kimselere anlatamıyorum

Hasret ki, kızıl alev bir güldür
Koparıp göğsümde ateşlere atıyorum
Hiç kimse çekip almıyor kalbimi ateşler içinde
Kanıyor en katı yerinde gece, yanıyor yüreğim
Yüreğim kanrevan, acımı unutamıyorum

Tutunduğum dal kırık
Sokulduğum kucak çiçek açmıyor
Aldırmıyor çığlıklarıma sevdasına yandığım hayat
Acının ve ateşin burgacında
İnce bir sızı gibi geçip gidiyor ömrüm

Nasıl katlanacaksa kalbim bunca ağrıya.........